Στιγμιότυπα από το χρόνο μου στην Αιθιοπία

Στιγμιότυπα από το χρόνο μου στην Αιθιοπία

του  Φώτιου Πάλλη

Με το που πάτησα το πόδι μου στην Αντίς Αμπέμπα, ένιωσα ότι αυτός ο τόπος θα ήταν για μένα μια πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.

Πάντα με έλκυαν τα ταξίδια σε χώρες με διαφορετικούς πολιτισμούς. Είχα, επίσης, διαβάσει για την Αντίς Αμπέμπα ότι είναι οι «Βρυξέλλες» της Αφρικής και αναρωτιόμουν τι να σήμαινε αυτό. Μού δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω από κοντά, λόγω της εργασίας της γυναίκας μου ως φιλολόγου στην ελληνική κοινότητα Αντίς Αμπέμπα.

Τελικά, η πραγματικότητα ήταν ανώτερη των προσδοκιών μας. Βρεθήκαμε σε μια χώρα, η οποία μας κράτησε κοντά της παρά τις πρακτικές δυσκολίες, την κατά καιρούς στέρηση βασικών αγαθών, όπως νερού, ηλεκτρισμού, διαδικτύου ή ειδών διατροφής, Νιώσαμε την Αντίς Αμπέμπα σα δεύτερη πατρίδα μας. Δεθήκαμε συναισθηματικά με τους ντόπιους, Έλληνες πάροικους και Αιθίοπες, και ήταν δύσκολος ο αποχωρισμός ύστερα από 4 χρόνια διαμονής μας εκεί.

Λόγω της ιδιότητάς μου ως φωτογράφου, θέλησα να «κρατήσω» κάποιες σημαντικές στιγμές. Μού δόθηκαν πολλές ευκαιρίες για να το κάνω αυτό, μέσα στην πρωτεύουσα, αλλά και σε άλλες περιοχές, στο βορά και στο νότο.

Πρώτα απ΄ όλα, θα αναφερθώ στις εθνικές γιορτές των Ελλήνων παροίκων, την 28^η Οκτωβρίου και την 25^η Μαρτίου.  Ήταν γιορτές στο χώρο της ελληνικής κοινότητας και στο ελληνικό κλαμπ Ολυμπιακός. Γιορτάζονταν ύστερα από μεγάλη προετοιμασία, συμμετείχε πολύς κόσμος και χαρακτηρίζονταν από ζωντάνια. Άκουγες χαρούμενες φωνές, εγκάρδιους διαλόγους και έβλεπες ανθρώπους όλων των ηλικιών, με κορυφαίους τους μαθητές του ελληνικού σχολείου με τις παραδοσιακές φορεσιές, κεφάτους, να χορεύουν παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς, σε μία χώρα τόσο μακριά από την Ελλάδα. 

Στο μεταξύ, οι αιθιοπικές γιορτές ήταν για μας μια αποκάλυψη μιας ιδιαίτερης κουλτούρας, η οποία αναδυόταν μέσα από την παράδοση και την ιστορία του τόπου. Φορώντας παραδοσιακές φορεσιές έβγαιναν ομαδικά οι Αιθίοπες στους δρόμους, στρώνοντας χαλιά, με μουσικά όργανα και θρησκευτικά τραγούδια. Ακολουθούσε πλήθος ξένων τουριστών ή μόνιμων κατοίκων. Ακουγόταν μια ιδιαίτερη μουσική και λόγια σε μια άγνωστη γλώσσα, που όμως οι λέξεις της σαν Σειρήνες, αιχμαλώτιζαν την ακοή όλων. Αναφέρομαι μόνο σε μία από τις μεγάλες αιθιοπικές γιορτές, το Τιμκατ, τη γιορτή των Φώτων.

Αργότερα, ταξιδέψαμε στο χριστιανικό βορά. Θαυμάσαμε τις πετροσκάλιστες μονολιθικές εκκλησίες στη Λαλιμπέλα. Παρατήρησα με προσοχή τα εκστατικά πρόσωπα των ιερέων και των αφοσιωμένων πιστών. Θα μπορούσα να μείνω για πολύ καιρό ακόμη σε αυτή την πόλη.

Ένα άλλο ταξίδι μας ήταν στην ΝτίρεΝτάουα και τη Χάραρ. Πήραμε το τρένο και κάναμε ένα πολύωρο ταξίδι με πολλές απρόοπτες εμφανίσεις ζώων, όπως πιθήκων και καραβανιών από καμήλες, στη διάρκειά του. Στην ΝτίρεΝτάουα είδαμε κτήρια – σημάδια μιας άλλης ελληνικής κοινότητας, που υπήρξε κάποτε εκεί. Τα κτήρια – μάρτυρες αυτής της περασμένης εποχής ήταν ένα σχολείο, μια εκκλησία, κάποια σπίτια. Ένα, επίσης, σημαντικό στοιχείο ήταν οι άνθρωποι που συναντήθηκαν στη γενέτειρά τους.  3 Έλληνες συμμαθητές που είχαν φοιτήσει κάποτε σε αυτό το σχολείο, ανέσυραν στη μνήμη τους παλιές εμπειρίες τους, στην οικεία τους αιθιοπική, άγνωστη για μας γλώσσα. Δεν καταλαβαίναμε τι έλεγαν, αλλά νιώθαμε την ένταση της συγκίνησης, που προκαλούσαν οι αναμνήσεις από τα παλιά.

Και μετά ταξιδέψαμε στη Χάραρ. Εκεί κυριαρχούσε το μουσουλμανικό στοιχείο. Γυναίκες ντυμένες με έντονα χρώματα βάδιζαν στα στενά δρομάκια που κι αυτά σε έπαιρναν μαζί τους σε μια άλλη εποχή. Ένα άλλο είδος αρχιτεκτονικής κυριαρχούσε στα κτίσματα και μέσα σε αυτά ήταν και η ιδιαίτερα δομημένη κατοικία του Γάλλου ποιητή Άρθουρ Ρεμπό.

Κάποια στιγμή στην Αντίς Αμπέμπα, επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο καφέ μιας φίλης. Μού άρεσε το παλιό, γραφικό, επιβλητικό κτήριο που είχε μεγάλη ιστορία. Μέσα σε αυτή την ιστορία είχε διαμορφωθεί ένα δυναμικό παρόν και σε αυτό το πλαίσιο λειτουργούσε ένας πολυχώρος, GalaniCoffee.Τότε γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα να πραγματοποιήσω μια έκθεση φωτογραφίας στην Αντίς Αμπέμπα, σε αυτό το χώρο, όπου θα πρόβαλα κάποιες από τις ιδιαίτερες στιγμές που είχα αποτυπώσει με το φακό μου. Στη συνέχεια, δημιούργησα ένα λεύκωμα, “Snapshots of my time in Ethiopia”,το οποίο περιείχε τις φωτογραφίες που είχα επιλέξει για την έκθεση.

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία τον Ιανουάριο του 2019. Αρκετοί φίλοι μας μάς τίμησαν με την παρουσία τους. Ευχαρίστως θα ξαναέκανα αυτή την έκθεση, για να μοιραστώ τις εμπειρίες μου και με άλλους ανθρώπους-λάτρεις της Αιθιοπίας, που γεννήθηκαν εκεί ή έχουν ζήσει εκεί ή θα ήθελαν κάποτε να την επισκεφτούν.

Ακολούθησαν και άλλα ταξίδια μας σε άλλες περιοχές στην Αιθιοπία, περισσότερες εμπειρίες και φωτογραφικό υλικό. Η Αιθιοπία είναι μια μαγική χώρα που σε κρατάει κοντά της, ακόμη κι όταν έχεις φύγει και βρίσκεσαι μακριά.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Σε μεταγενέστερο χρόνο η έκθεση θα παρουσιαστεί στο εντευκτήριο του Συλλόγου.